Workshops Fontys Sporthogeschool
Namens de John Blankenstein Foundation mocht ik samen met twee andere vrijwilligers workshops geven op de Fontys Sporthogeschool in Eindhoven. Het doel van de workshops is om de leerlingen te introduceren met thema’s als diversiteit en een veilig klimaat. Het kunnen aangeven van grenzen en het uitspreken van je behoeften en gevoelens is daar onderdeel van.
Lees hieronder mijn ervaring van deze workshops:
Workshop Fontys Sporthogeschool
Sinds kort ben ik vrijwilliger bij de John Blankenstein Foundation. Toen ik hoorde dat ik de kans kreeg om als ervaringssporter mee te gaan met een workshop bij de Fontys Sporthogeschool in Eindhoven was ik erg enthousiast. Het was voor mij de eerste keer dat ik mijn coming-out verhaal zou gaan delen in een setting als deze. Querijn Hensen, ook topsporter binnen het Nederlands Paralympisch Zwemteam ging ook voor het eerst mee. Paul Martin Raspe was mee als workshopleider. Samen stonden we voor in totaal 8 klassen, die ieder uit ongeveer 20 studenten bestonden.
De insteek van de workshop is om te praten over diversiteit in de breedste zin van het woord en hoe je als speler, team, club of organisatie kan werken aan een veilig sportklimaat, waarin je op een gezonde manier je grenzen en wensen kunt aangeven en je kwetsbaar kan opstellen in de groep, wanneer je daar zelf voor kiest. Daarbij is er veel kennisoverdracht over LHBTI in de sport. Dit zorgt ervoor dat de leerlingen meer kennis krijgen over de LHBTI+ gemeenschap en hoe ze om kunnen gaan met bijvoorbeeld een coming-out. Dit is de doelstelling van de John Blankenstein Foundation.
Mijn uitdagingen
Wat ik vooral spannend vond om te doen, was vertellen wat mijn ervaringen zijn geweest met mijn coming-out en hoe ik daar zelf mee ben omgegaan. Ik sprak niet snel over mijn gevoelens of problemen, laat staan voor een groep die ik niet eens ken. Tijdens mijn voorbereiding op de workshops maakte ik me vooral zorgen over hoe ik mijn verhaal het beste zou kunnen vertellen. Ik was bang dat ik niet op bepaalde woorden zou komen die ik nodig had om mijn verhaal begrijpelijk te maken. Deze angst kwam vooral voort uit mijn gedachtes en onzekerheid. Ik wilde mij niet meer laten leiden door deze gedachtes en focuste daarom op de essentie van mijn verhaal en mijn boodschap die ik aan de groepen wilde meegeven. Dat is mij uiteindelijk ook gelukt. De eerste paar keren dat ik mijn verhaal deed, was het soms even zoeken naar een logische opbouw. Uiteindelijk zat het zo goed in mijn systeem, dat ik me meer bezig kon houden met de manier waarop ik mijn verhaal vertelde.
Daarnaast merkte ik tijdens de workshops bij mijzelf op dat ik bewust mannelijker wilde overkomen. Mijn onzekerheid maakte dat ik serieus wilde overkomen en niet de aandacht wilde geven aan mijn ‘vrouwelijke’ trekjes, waarvan ik vind dat ik ze heb. Gek eigenlijk, want mijn expressie zou eigenlijk niets moeten uitmaken. Ik besprak dit met Paul Martin en Querijn: “Iets om te delen bij de volgende workshops, als je je daarbij prettig voelt”, was hun antwoord. Ik houd van uitdagingen, dus dat heb ik gedaan. Ik vertelde tijdens de volgende workshops dat ik mij bewust mannelijker presenteerde, omdat ik het eng vind om – wat ik vind dat mijn vrouwelijke kant is – te laten zien. Dit uitspreken voelde voor mij heel bevrijdend, want het was alsof ik mijzelf liet zien van een nog kwetsbaardere kant dan ik al deed met mijn coming-out verhaal.
De groepen
De groepen die we hadden waren heel verschillend. Dat vond ik leuk om op te merken. Wat de groepen gemeen hadden, is dat ze aan het einde van de workshop met een totaal ander gevoel het klaslokaal uitliepen dan ze erin kwamen: positiever, meer open en dynamischer. Wat mooi om die transformatie te zien en mee te maken.
Sommige klassen waren bij het begin meer gesloten, dat vond ik spannend. Want, wat dachten zij over mij en over ons? Hoe zouden ze reageren op bepaalde onderdelen van de workshop, of op mijn verhaal? Dat soort gedachtes kwamen in mijn hoofd naar boven. Die onzekerheid ging weg toen deze klassen merkten dat we echt met hen in gesprek gingen en dat wij luisterden naar wat zij te zeggen hadden, zonder oordeelden. Die vrijheid gaf hen de motivatie en de ruimte om toch beter mee te doen tijdens de workshops.
De school zelf straalde rust uit. Er was veel natuurlijk licht en de omgeving kon gezien worden vanuit de klaslokalen. De leraren waren erg betrokken bij hun klassen en dat was te merken aan de band die zij onderling hadden. Heel mooi om te zien.
Collega’s
Querijn had ik tot op de dag van de workshops niet in ‘real life’ ontmoet. Ik was erg benieuwd naar wie hij is en wat zijn coming-out verhaal zou zijn. Het was voor mij de eerste keer dat ik iemand leerde kennen die ook als topsporter uit de kast is gekomen. Iets waar ik al heel lang benieuwd naar was, omdat ik tot dan toe het gevoel had dat ik de enige was die dit had meegemaakt. Er zijn dus wel degelijk anderen die in dezelfde situatie zitten.
Querijn is geinteresseerd in anderen, zeer nieuwsgierig en hij staat open om te leren, wat ik een mooie eigenschap vind. Erg dapper ook van hem dat hij ondanks zijn zenuwen gewoon zijn verhaal deelde met de groep. Hij liet weten dat hij het zelfs enger vond om dit te doen, dan in de finale te staan van de de Paralympics in Tokyo, afgelopen augustus. Dat zegt veel over het niveau van zijn zenuwen. Ook bij Querijn was te merken dat hij steeds beter werd in het vertellen van zijn verhaal. Ik zag dat hij zich gaandeweg wat comfortabeler ging voelen en dat vond ik fijn om te zien. Ik ben heel blij dat ik Querijn heb leren kennen.
Paul Martin kende ik al, omdat we al een paar keer hadden afgesproken om mijn coming-out verhaal door te spreken. Dit was de eerste keer dat ik samen met hem voor een groep stond. Ik vond het erg leuk om te zien hoe hij de workshop leidde en keek gefascineerd toe hij hoe de groep van een gesloten of verlegen sfeer naar een open en veiliger klimaat deed transformeren.
Ik ben zeer blij dat ik mijn verhaal kon delen met Paul Martin en Querijn aan mijn zijde. Het voelde vertrouwd en ik kreeg alle ruimte om mijn verhaal te doen op mijn manier en om te leren van deze ervaringen. Ik wil Paul Martin graag bedanken voor het vertrouwen dat hij ons gaf, wat ervoor zorgde dat wij ons verhaal in een veilige omgeving konden vertellen. Het waren twee speciale dagen die ik deelde met Querijn en Paul Martin. Ik kan mij geen beter team wensen om deze eerste stappen te zetten.
Wat heb ik ervan geleerd
Wat ik mee neem uit deze ervaring is een enorme hoeveelheid nieuw verworven zelfvertrouwen. Ik merkte meteen na deze twee dagen workshops dat ik me vrijer voelde, alsof een last van mijn schouders was gevallen. Ik heb mijzelf laten zien en kwetsbaar opgesteld aan totaal onbekende mensen en dat voelde veilig door de setting die gecreëerd werd.
Ik heb het gevoel dat ik mezelf nu ook durf te laten zien aan mensen die in de toekomst op mijn pad gaan komen en bij de mensen die ik al ken. Dat voelt voor mij als een nieuwe soort vrijheid, een emotionele vrijheid.
Meer weten over de John Blankenstein Foundation? Klik hier om naar de website te gaan.
